گؤردآفرید

گردآفرید یأ گردآفرین پهلؤون زنِ ایراني و گژدهمˇ لاکۊ.داستانˇ رۊستم و سؤهراب مئن سؤهرابˇ همرَأ مۊبارزه کۊنه ۊ اون-ه دس گیر دَکَنه ۊلي خۊ هۊش ۊ تدبیرˇ همرَأ سؤهرابˇ دستِشي در شۊنه.

فردۊسي شاهنامه مئن بیَرده:

زنی بود بر سان گرد سوار

همیشه به جنگ اندرون نامدار

کجا نام او بود گردآفرید

که چون او به جنگ اندرون کس ندید

کؤلي ايطلاعات

نؤم:گَردآفرید

پِئر:گژدهم

شيناخته ببه:جنگ گۊدن سؤهرابˇ همرأ

دۊره:کیانئن

جنگ سؤهرابˇ همرأ

گردآفرید لاکۊئی چابؤک سۊار بؤ که اینه پِئر ايران ۊ تۊرانˇ مرزˇ سر مرزبؤن بؤ. هينگامي که تۊرانˇ پادشا(افراسیاب) سؤهرابˇ فرماندهي همرأ ایرانِره لشکرکشي بؤگۊت.ايرانˇ دژ فرۊ پأشه دؤبۊ ۊ گردآفریدˇ پِئر که پیر بؤ کاري نؤتونِس بؤنه.

در اي هينگام گردآفرید که دژˇ مئن هیسَأبؤ شۊشأعتˇ همرأ تؤمام خۊ شکلˇ وچه مۊسان چاگود ۊ ايرانˇ خاطر به نبرد تن به تن سؤهرابˇ همرأ بؤشؤ.

جنگ آغاز بۊنه ۊ سؤهراب نؤدؤنه کسی که اینه همرَأ جنگ گود دَره زۊنانه هیسه.سؤهراب در برأبر گردآفريدˇ تيران مجبۊر بۊنه خۊ سپرˇ جؤر بیره.

سهراب خور-ه گرد آفریدˇ نزدیک کۊنه ۊ نبرد کاملا تن به تن بۊنه اي دوته مدتي کسأنه همرأ مۊبارزه کۊنَن تا اینکه گردآفرید با او همه شؤجاعت ۊ ديلاوري اَینه نؤتۊنه سؤهرابˇ حریفابۊن ۊ خَأنه دژˇ وَر وَگَرده امأ سؤهراب اینه کۊلاخودˇ گیره ۊ گردآفريدˇ مۊهان آشيکار بۊنه سؤهراب وختی فَمَأنه که اۊ لاکۊ هیسه شیفته و عأشق اۊ بؤنه.

گردآفرید که نؤتۊنس سؤهرابˇ شيکست هَأده ناچار دس به نیرنگ زَأنه ۊ سؤهرابˇ گۊنه: خۊب نیِ که رزمندگان بِینَأن یِته لاکۊ همرأ نبردˇ مئن هَأندی کۊشش ۊ تلاش بؤدي بیِ مي همرَأ دژ-ه مئن و دژˇ تصرف بؤن.

سؤهراب که اۊنه عأشق بؤبۊسته خۊ منطقˇ از دس دَنه و گردآفریدˇ دامˇ مئن دَکَأنه و گردآفریدˇ همرَأ دژˇ طرف حرکت کۊنه گردآفرید سؤهرابˇ تا دژ دیم هَوَره اما چابؤک دسی بسیارˇ همرأ خۊره دژˇ مئن شۊنه ۊلي سؤهراب بیرون دژ مؤنه.

گردآفرید پس از جؤرˇ دژ شؤن نیشخندˇ همرَأ سؤهراب گۊنه که:ترکان ز ایران نیابند جفت

فردۊسي شاهنامه مئن بیَأرده: بخندید و او را به افسوس گفت / که ترکان ز ایران نیابند جفت

هرچند که سؤهراب رۊستمˇ وَچه و ایراني بؤ ۊلي گردآفرید نؤدونِس و فک گود که سؤهراب ترکِ.

در هر حال آنچه که مۊسلم هیسه داستانˇ مئن گردآفرید تصۊیر بي نقص یِته ايراني لاکۊ هیسه، که هرگيز حأضر ني که کيشۊرˇ دۊشمنˇ تسليم وأکه؛ چره که خۊره جؤر تر از اي اَینه که دۊشمنانˇ خۊاسته تن هَأده.

سربس

حسین، الهی قمشه‌ای (۱۳۸۶). شاهنامه فردوسی. ترجمهٔ ناهید فرشادمهر. تهران: نشر محمد. شابک ۹۶۴-۵۵۶۶-۳۵-۵.