JuergenHabermas crop1.jpg
يؤرگن هابئرماس

يؤرگن هابئرماس، 1502 گالش شؤمار، ورفنه ما دهم (18 ژوئن 929 میلادی)، آلمؤنِ مئن به دونیا بامو. ايتا جه جدی‌ترینِ مودرنیته مودافعان. هابرماس آلمان نازی مئن پیله بوست و هه شرایط اونه افکار رو تأثیر دَشتی.

هابرماس ازدواج بوکوده و سه ته زای دَره.

هابرماسِ نظران

دچينواچين

هابرماس فرانکفورتِ دبستانه وابسته‌گی داره و انتقادی نظريهٰ پیش بره. اونِ افکار، منطقِ موکالمه پیدا بوستنِ مئن پور تأثیر داره. هابرماس مودرنیسمِ ستایش‌گر نی‌یه، امّا اونِ اصل و بونه جه دفاع کونه و اَ لحاظِ جه، مارکسِ امره تشابهاتی داره.

هابرماس کی آدورنو شاگرد نی بوانتقادی نظریهٰ تبدیل کونه به ایتا شناخت‌شناسانه برداشت. اونِ پسی، «ارتباطی خرد»ِ موشتولوقه دهه و ارتباطی خرده ایته راه چاره دانه کی رها بوستن و پایانه فارسئنِ امکانه دهه.

هابرماسِ شناخت‌شناسی، مارکسِ مانستن آينده‌نگر ایسه و ایته ده موقعیته ره فیکر کونه و اَ تصورِ جه، خو امروزی بحثانِ مئن استفاده کونه. هابرماس تصورآینده و آدمِ توانايی‌ئن، «علمِ انسانی کودن» و «اجتماعی موناسبتانه عوضأ کودن» و «روشنگری طرح و مودرنیتهٰ کاملأ کودن»ِ خو ذهن مین داره و خأیه خو سهمِ اندی، «دانشه منافعِ جه رها کودن»ِ مئن ایله‌جار برسانه.

او موعتقده کی: نقادی وا فلسفه و علمِ مین جا بگیره.

هابرماسِ جا تانیم پور باموجیم. امّا جه اونِ بخترین درسان، بگوبیشتاو و بحث کودنِ اخلاقه رعایت کودنه. اون فیلسوفان و اندیشمندانِ امره مودام بحث داشتی. اساسی‌ترین نوکته‌ئن مئن، دیگرانِ امره پور اختلاف نظر داشتی. امّا هی‌زماتی، منطقِ موکالمه اوصولِ جه خارج نبوستی. ناروا نسبت فانده و بحثِ مسیره مونحرفأ نوکود. هابرماس همیشک روشنفکرانه اخلاقه رعایت بوکود و حتا خو توندترین احکامِ مئن، کاملن استدلالی عمل بوکود و جومله‌ای ناورد کی شخصی خوصومت یا توهین یا بدنام کودن اونِ مئن بده ببه. اون، پسامودرن فیلسوفانِ امره پور بگوبیشتاو داشتی کی لحظه‌ای اَ تصوره ایجاد نوکود کی تومامِ حقیقت خو ورجا نهه و حریفِ افشا کودنِ وظیفهٰ داره. هابرماسِ بوگوبیشتاوِ روشان، هرچی جه ویشتر نشان دهه کی غربِ مئن، فلسفه چندی پیشرفته‌یه.

هابرماس، شهروندانِ موشارکت کودن بوگوبیشتاوان و سیاسی مسائلِ مئنه دموکراسی دانه و هَه تعریف، اونِ اعتقاده به بوگوبیشتاو و ارتباطی خرد نشان دهه.

هابرماس کیتابان:

دچينواچين

مدرنیته و اندیشه انتقادی، بابک احمدی